معاون وزیر بهداشت بر اساس آ‌خرین آمار مطالعات سیمای مرگ در کشور اعلام کرد: " اولین عامل مرگ و میر ایرانیان سکته قلبی است که سالانه به مرگ ۹۳ هزار ایرانی منجر می‌شود، دومین عامل سکته مغزی است که سالانه 43 هزار نفر را از بین می برد، سومین عامل سرطان است که باعث مرگ 30 هزار نفر در سال می شود و چهارمین عامل تصادفات رانندگی است که باعث میشود سالانه 19 هزار نفر کشته شوند".

با نگاهی گذرا به این چهار علت مرگ و میر، چند "عامل خطر" محدود که بیشترین تاثیر را در این کشتار عجیب دارند خیلی سریع به ذهن می رسد که عبارتند از: تغذیه غیر صحیح، بی تحرکی، مصرف دخانیات، استرس های روانی و سفرهای زیاد آن هم با خودرو های غیر استاندارد و در جاده های غیر استاندارد و با فرهنگ رانندگی غلط. اگر بتوانیم همین چند عامل را تصحیح کنیم و بر اساس قواعد دقیق علمی عمل نمائیم حتما از مرگ اکثر این 185 هزار نفر پیشگیری می شود که علاوه بر ازدست ندادن تعداد زیادی انسان، از عوارض و آسیب های اجتماعی آن نیز جلوگیری خواهد شد. خوب، چه کنیم که بیشترین تاثیر را در اصلاح رویه در هر پنج عامل فوق داشته باشد؟ برای پاسخ به این سوال، کنکاش کوچکی در علت اشکالات اساسی در بروز این عوامل در جامعه خودمان لازمست.

وقتی که ما برای قند و شکر و روغن نباتی و کودها و سم های شیمیائی و ... یارانه می دهیم و با این کار قیمت واقعی اجناسی که با این مواد اولیه تولید می شوند را نسبت به سایر مایحتاج خوردنی ارزان می کنیم چه انتظاری داریم که مردم پرخوری نکنند آن هم ازجنس مواد مضر قندی و چرب و شور و آلوده با سموم شیمیائی، وقتی که ما بنزین و سایر مواد سوختی را با تزریق یارانه ارزانتر از آب در اختیار جامعه می گذاریم چه انتظاری داریم که مردم برای کوچکترین مسیر از ماشین استفاده نکنند و با خودروهائی غیر استاندارد پرمصرفی که فقط به دلیل ارزان بودن بنزین در ایران تولید می شوند و قابل فروش هستند، هوا را آلوده نکنند، وقتی که سیگار با ارزانترین قیمت نسبت به سایر کشورها به دست مردم می رسد و باز هم یک دلیل عمده آن هزینه پائین حمل و نقل است، چه انتظار داریم که مصرف سیگار در کشور کم باشد و روز به روز با مشخص تر شدن عوارض آن کمتر بشود، وقتی که میتوان با درآمدهای بادآورده بدون تلاش مثلا زندگی کرد چه انتظار داریم که همه حاضر به کار و تلاش باشند و به محض کوچکترین زحمتی دچار استرس نشوند و جامعه از استرس های مختلف آکنده نگردد و نهایتا و مکررا می گویم وقتی که هزینه سفر به دلایل مختلف پائین باشد چه انتظار داریم که تعداد سفرهای درون شهری و برون شهری ما یکی از بالاترین سرانه ها را در دنیا نداشته باشد.
حالا همه این ها را در کنار هم قرار دهید، فردی که به مقدار زیاد مواد قندی و چرب و شور آکنده با سموم شیمیائی مصرف می کند و برای تهیه این خوراکی ها حاضر نیست پیاده برود واز خودرو استفاده می کند و در طی مسیر نیز سیگار بیستم روزانه خود را می کشد و همراه با آن هوای آلوده ناشی از خودروهای غیر استاندارد را به ریه های خود می فرستد و به دلیل این که امروز در اداره از او بیش از نیم ساعت کار کشیده اند عصبانی است و با کوچکترین تعطیلی و حتی بدون تعطیلی در جاده ها و بدون هدف ماشین سواری می کند، آیا 185 هزار مرگ سالانه عدد زیادی است؟ فکر نکنم هیچ انسان خردمندی تایید نکند که جمع عوامل خطر فوق در یک جامعه، آن هم با حجم بسیار زیاد منجر به سکته قلبی، سکته مغزی، سرطان و تصادفات رانندگی بیش از حد خواهد شد و راه چاره نیز کاملا مشخص است و همه ما خود را به ندیدن و نشنیدن زده ایم.