این روزها آنقدر در مورد آلودگی هوا با ریزگردها و آلودگی طبیعت با زباله ها و پسماندها شنیده و خوانده ایم که فکر می کنیم نمیشود زمین سبز و آسمان آبی داشته باشیم و این را امری غیرممکن میدانیم. البته قبلا و بارها در مطالب همین سایت نوشته ام که راه حل فقط در تغییر باور شهروندان یک جامعه خلاصه میشود و تا این تغییر باور ایجاد نشود که سلامت و مهارت داشتن شهروندان اولین و مهمترین و شاید تنها وظیفه دولت است و تا این اتفاق نیفتد یعنی همه شهروندان از سلامت مطلوب و یک یا چند مهارت مورد نیاز جامعه به نحو احسن برخوردار نشوند، روز به روز با مشکلات بیشتری که آلودگی طبیعت اعم از هوا، آب و خاک یکی از مهمترین آن هاست، روبرو خواهیم شد. یک شهروند سالم و اهل درک می داند و می فهمد که رفاه او در گرو یک طبیعت بکر و هوای تنفسی با طراوت است و نبود این دو حالت، رفاه و آرامش او را برهم می زند و در نتیجه با تحقیق و هوشمندی کامل از هر عملی که به این دو حالت ضربه بزند دوری می کند و دیگران را نیز نسبت به این کار تشویق و تحریک می نماید حتی دولت را.

این اتفاق نامیمون یعنی خارج شدن دولت از دو وظیفه اصلی و مشغول شدن آن با کارهای دیگر که وظیفه شوراهای مردمی است، در کشورهای جهان سوم، باعث این همه مشکلات و آلودگی ها شده است و این در حالی است که در کشورهایی که متوجه این مهم شده اند و دولت، عمده انرژی و زمان خود را صرف سلامت و مهارت اندوزی شهروندان می کند، هوای پاک و طبیعت عاری از زباله، بوفور دیده می شود و آنها این را یک امر محال نمی دانند. تصاویر زیر که اخیرا تهیه شده (البته آن عکس هائی که از مناطق شهری گرفته شده است) و در سایت های معتبر نیز درج گردیده است این حقیقت را بوضوح ثابت می کند: