اگر بخواهیم تعریف خلاصه و مفیدی از خوشبختی داشته باشیم می توانیم بگوئیم خوشبختی همان احساس رضایت از زنده بودن است. با قبول این تعریف، به تعداد انسانها، نوع و درجه خوشبختی وجود دارد یعنی هر فرد بر اساس اینکه در هرم نیازهای انسان، در کدام سطح قرار گرفته است، این احساس در او گستره و عمق متفاوتی خواهد داشت. مثلا یکنفر با به دست آوردن یک مسکن خوب احساس رضایت می کند ولی فرد دیگر با احساس مفید بودن در جامعه این حالت در او ایجاد می شود. از طرف دیگر در تمام حالت هائی که میتوان تصور کرد، داشتن تمکن مالی برای رفع احتیاجات از اهمیت ویژه ای برخوردار است و بدون این توان که از یک حداقل شروع می شود، احساس رضایت به دست نخواهد آمد. حالا این سوال مطرح می شود که نسبت بین میزان درآمد و احساس خوشبختی آیا همیشه یک نسیت مستقیم است یا نه؟ به بیان دیگر آیا با افزایش درآمد احساس خوشبختی افزایش میابد؟

کیث مورینگهان، استاد رشته مدیریت و سازمان ها که روانشناس و روان درمان گر نیز هست، نظریه "پارادوکس ایسترلین" را مورد بررسی قرار داده است. طبق این نظریه پول تا آستانه مشخصی خوشبختی می آورد و پس از آن به کاهش این احساس منجر می شود. مورینگهان معتقد است که اصول اخلاقی، درآمد و حس خوشبختی بر همدیگر تاثیر گذاشته و در جمع بین این سه عامل است که میزان احساس رضایت از زنده بودن در فرد تعیین می شود. او در مورد اصول اخلاقی به این امر مهم توجه می دهد که درآمد بدست آمده از چه راهی بوده است و در این راه آیا حق دیگران پایمال شده است یا نه؟ مثلا کسی که از راه رشوه خواری و یا کلاه برداری صاحب درآمد شده است احساس خوشبختی نمی کند زیرا یک احساس بد که قسمت مهمی از آن، نگرانی از دست دادن این پول است، او را رها نخواهد کرد. اصول اخلاقی تا حدود زیادی برای تمامی افراد و جوامع، مشخص و ثابت است و اختلاف گستره کمی در جوامع با فرهنگ های مختلف دارد. به دلیل وجود همین عامل است که شهروندانی را می بینیم با درآمد کمتر و احساس خوشبختی بیشتر و افراد ثروتمند زیادی می بینیم با احساس خوشبختی کم. بنابراین اگر بگوئیم که "اگر ثروت با رعایت ملاحظات اخلاقی به دست آمده باشد به همان درصدی که آن ملاحظات رعایت شده باشد، احساس خوشبختی و رضایت از زنده بودن ایجاد می کند" حرف درستی زده ایم.

البته در بحث ملاحظات اخلاقی، وجود تلاش و کار مفید برای کسب پول نیز بایستی به عنوان یک عامل مهم در نظر گرفته شود. تلاش و کار مفید نیز بدون داشتن یک یا چند مهارت مثبت بدست نمی آید یعنی فردی که مهارتی ندارد مطمئنا کار مفیدی از او بر نمی آید. از طرف دیگر بکار بردن هر مهارتی نیز احتیاج به حداقلی از سلامت در پنج بعد آن ( روح سالم، روان سالم، جسم سالم، باورهای سالم، روابط سالم ) دارد و در نتیجه آموزش و سلامت دو پایه اصلی بدست آوردن پول با رعایت ملاحظات اخلاقی باید در نظر گرفته شود. این را نیز بگویم که بدست آوردن درصدی از احساس خوشبختی خود به رعایت ملاحظات اخلاقی و افزایش تلاش برای کسب مهارت و سلامت کمک می کند و در یک چرخه مثبت به افزایش احساس خوشبختی منجر می شود و این دور مثبت همچنان ادامه می یابد. در جهت معکوس نیز کسب درآمد نامشروع ( بدون رعایت ملاحظات بیان شده و زیرساخت های آن) احساس رضایت را کاهش داده و این به کاهش تلاش برای کسب مهارت و سلامت و نهایتا به کاهش بیشتر در احساس خوشبختی منجر می شود و این دور باطل اگر در جائی شکسته نشود باعث حذف کامل احساس خوشبختی در آن فرد می شود.

مورینگهان در این مورد که اگر کسب درآمد نامشروع در یک جامعه همه گیر شود آن جامعه نیز متلاشی خواهد شد نیز بررسی هائی انجام داده و به نتایج روشنی رسیده است. او در سال 2005 تا 2006 در 27 کشور، از شرکت کنندگان خواست که به سوالات مربوط به میزان درآمد، حس خوشبختی و پایبندی به اخلاقیات از یک تا ده نمره بدهند. از بین 27627 نفری که در این پژوهش شرکت کردند، اولا آنهایی که زیاد به اخلاقیات و درستکاری پایبند نبودند رضایت کمتری از زندگی داشتند و آنهایی که علاوه‌بر درآمد بالا درستکار نیز بودند از سطح رضایت بالاتری برخوردار بودند وثانیا نسبت افراد با احساس خوشبختی بیشتر و یا کمتر بستگی به میزان فرهنگ رعایت ملاحظات اخلاقی در کشورهای مختلف داشت. مورینگهان نتیجه گرفت که وقتی این نتایج را در مقیاس کشوری در نظر بگیریم می‌بینیم که "فسادِ بیشتر، افراد ناخوشبخت بیشتری را به ارمغان می‌آورد"، و اعلام کردکه این یافته‌ها می‌تواند به بازنمایی عواملی بپردازد که خوشبختی را در سطوح خرد و کلان تحت تاثیر قرار می‌دهد، بدین معنی که، نتایج خوشایند رضایت از زندگی و خوشبختی تنها محدود به افراد نیست بلکه بر جامعه نیز اثر می گذارد و می‌توانیم نشان دهیم همانگونه که افرادی که از زندگی راضی هستند و درآمد خوبی هم دارند، درستکارتر هستند، جوامعی هم که فرهنگ رعایت ملاحظات اخلاقی دارند، افراد خوشبخت بیشتری دارند.

در بررسی وجود همبستگی که بین درآمد بالا و رضایت پایین از زندگی در شرایط آستانه پایین رفتارهای اخلاقی صورت گرفته است، مورنیگهان این فرضیه را مطرح می‌کند که "شاید افرادی که خوشبخت نیستند رنجِ رفتارهای نادرستی را می‌کشند که برای ثروتمند شدن انجام داده‌اند". اگر چه یافته‌های او علل و اثرات بین پول، خوشبختی و اخلاقیات را بصورت کاملا شفاف ثابت نمی کند، اما مورنیگهان توانسته است این مساله که "پول خوشبختی می‌آورد" را به چالش بکشد. به بیان دیگر، با توجه به نتایج پژوهش فوق به جرات میتوان گفت که این باور قدیمی که داشتن وضع مالی مناسب ذهن را از دغدغه‌ها آزاد می‌کند تا فرد بتواند به سایر نیازها و جوانب زندگی توجه کند و احساس خوشبختی كند، درست نیست و بستگی به عوامل مختلفی دارد که اصلی ترین آنها رعایت ملاحظات اخلاقی و توجه به وجود دو زیرساخت اصلی آن در جامعه است.