در چند روز گذشته چند خبر و حادثه توجه مرا به خودشان جلب کردند که دقت به علل اینگونه اخبار و اتفاقات می تواند ما را به یک نکته مهم رهنمون سازد. تعدادی از این خبرها، موارد زیر بوده است:

- محور کرج چالوس در استان البرز که از چند روز قبل به دلیل ریزش کوه مسدود شده بود، امروز با تلاش عوامل راهور و سازمان راهداری موقتا بازگشایی شد

- میزان باقی مانده سموم در هفت محصول پرمصرف کشاورزی، هشت درصد بیشتر از حد مجاز است. نگرانی ما در دو موضوع واردات سم قاچاق و همچنین میزان و زمان استفاده از سموم است.

- آمار تامل برانگیز وقوع زلزله در کشور .در ۶۵ روز اخیر از بیست و هشتم ژانویه تا پنجم ماه آوریل ۳۰ زلزله با بزرگی بیش از چهار ریشتر در کشور به وقوع پیوسته است.

- بارش شدید باران از روز گذشته سبب طغیان رودخانه کرج و باعث آبگرفتگی و مسدود شدن جاده در چند محور شد.

از این خبرها کم و بیش در تمام طول سال منتشر می شود و همه ما سر خود را مانند کبک به زیر برف کرده ایم و هیچ فکر نمی کنیم که نقش اصلی در بروز این حوادث و عوارض گاه جانگداز را، ما انسان ها داریم. تعجب برانگیزتر اینکه تقصیر را به عهده طبیعت می گذاریم و مثلا می گوئیم که رودخانه طغیان کرده است و جرم طغیان گری را به رودخانه، کوه، دریا و .... نسبت می دهیم، حال آنکه ما انسان ها طغیان کرده ایم نه اجزاء عادل و زیبای طبیعت.

چرا درختان جنگلی را با شدت و سرعت بسیار بیشتر از توان بازسازی جنگل برای منافع و آسایش خیالی خود قطع و جنگل ها را تخریب می کنیم که باعث اصلی تولید سیلاب و ریزش کوه ها است؟ حال اگر کوه ریزش کرد و سیلاب آمد وتعدادی از ما که با حضور اکثرا بی مورد خود در جاده هائی که بسیار بیشتر از نیازهای ما و در حریم اجزاء طبیعت ساخته شده، دچار حادثه شدیم باید بگوئیم که کوه و جنگل طغیان کرده است؟

وقتی که سموم دفع آفات نباتی را با میزان زیاد و در زمان نامناسب و آن هم از نوع قاچاقی آن که به دلیل بی کیفیت بودن، خطرات بیشتری دارد، استفاده می کنیم و بیش از هشت درصد از حد مجاز در مواد غذائی خود سم ذخیره و نهایتا مصرف می کنیم، اگر بعدها دچار انواع بیماریهای مرتبط با این سموم از جمله سرطان شویم، باید بگوئیم که درختان و بوته ها برعلیه ما طغیان کرده اند؟

زمانی که بدون محاسبات علمی در طبیعت دستکاری کرده و رعایت اصول این دستکاری ها را پشت گوش می اندازیم، مثلا به تعداد بسیار بیشتر از ظرفیت بازسازی طبیعت، سد می سازیم و رسوبات پشت سدها را بموقع تخلیه نمی کنیم و خیلی از دخالت های دیگر که مضر بودنشان بعضا مشخص و بعضی دیگر هنوز نامشخص است، و این دخالت های ما باعث بروز زلزله و یا حداقل باعث افزایش شدت آن بشود و خسارات عظیم جانی و مالی به بار آورد، باید بگوئیم که خلقت علیه ما طغیان کرده است؟

چرا در حریم اجزاء زیبای طبیعت از جمله رودخانه ها، خانه سازی و جاده سازی می کنیم که در زمان افزایش بارندگی و افزایش شدید حجم آب رودخانه، کیوسک، خانه، جاده و هر آنچه که برای منافع خود در حریم رودخانه ساخته ایم را آب با خود ببرد و ما فریاد سر دهیم که رودخانه طغیان کرده است. آیا این فریاد ما به حق و درست است؟

در تمامی موارد فوق و موارد مشابه دیگر، طغیان گر اصلی، ما انسان های مثلا عاقل هستیم و اجزاء طبیعت کاری را کرده اند که باید می کردند. اگر دخالت های بی حساب و کتاب و عدم رعایت حریم و احترام طبیعت نبود تمام خسارات ناشی از حوادث فوق و موارد مشابه در جهان امروز که همه چیز قابل فهم و حساب شده است ایجاد نمی شد و یا به حداقل خسارت منتهی می شد. باید روزی همه با هم تصمیم بگیریم که دیگر دست از طغیان بکشیم و تا آن روز شنیدن این اخبار و بوجود آمدن این حوادث نباید ما را متعجب سازد.