يك متخصص سلامت عمومي درباره تفاوت‌هاي طول عمر با طول عمر سالم مي‌گويد: ما در كشورمان برای این مفهوم از اصطلاح طول و عرض عمر استفاده مي‌كنيم و طول زندگي به معني تعداد سال‌هايي است كه فرد در قيد حيات است در حالي كه عرض زندگي به كيفيت زندگي و نحوه زنده ماندن فرد توجه دارد و اينكه اين زنده بودن به چه شكلي است؟ آيا با سلامتي و آسايش است يا همراه با انواع بيماري و فقر و محروميت‌هاست. بررسي‌ها در ايران نشان مي‌دهد با وجود افزايش طول عمر افراد و رسيدن شاخص اميد به زندگي به حدود ۷۵ سال، كيفيت زندگي سالم رشدي نداشته است. اين مددكار اجتماعي مي‌افزايد: براي افزايش عرض زندگي بايد قبل از اينكه افراد وارد پروسه بیماری و پيري شوند براي سالم ماندن آنها و نیز كيفيت گذران زندگي در دوران پيري برنامه‌ريزي شود.

از طرف دیگربنابر یک گزارش جهانی که توسط «لنست» منتشر شده است، متوسط نرخ اميد به زندگي در سراسر جهان از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۳ ميلادي براي زنان و مردان، ۲/۶ سال افزايش يافته در حالي كه نرخ «طول‌عمر سالم» يعني تعداد سال‌هايي كه مي‌توان انتظار داشت فردي در شرايط سلامتي سپري كند، در اين بازه زماني ۴/۵ سال رشد داشته است.

اگر این دو گزارش را صحیح در نظر بگیریم که باید باشد به این نتیجه می رسیم که در جهان عرض زندگی در حال افزایش است ولی در ایران این عرض با خوشبینی اگر در حال کاهش نباشد، افزایشی نیز ندارد. مشاهدات ما در جامعه نیز این را تایید می کند و شهروندان به ندرت در بالای سن پنجاه سالگی دارو مصرف نمی کنند. این یافته های مهم باید ما را متوجه اشتباهات و کم کاری هایمان در زمینه اهمیت ندادن به حفظ سلامت و اهمیت دادن زیاد به مقوله درمان بیماری ها بکند. تغذیه درست، تحرک و ورزش کافی، آرامش روانی، عدم مصرف دخانیات، مصرف آب، هوا و غذای سالم و بدون سموم و آلودگی ها و مقولات مهم دیگر که بارها در همین سایت به همراه راه حل ها به آنها اشاره کرده ام به معنی اهمیت دادن به حفظ سلامت است. اخیرا مقاله پژوهشی مرتبط با این مفاهیم منتشر کرده ام که چکیده آن را در زیر برای شما می گذارم. در این مقاله، تحقیق ما نشان داده است که اهمیت رعایت موارد فوق در به تاخیر انداختن ناتوانی در زمان سالمندی بسیار موثر بوده است. عنوان مقاله بررسی سن شروع و علل ناتوانی سالمندان آسایشگاه معلولین و سالمندان رشت است و چکیده آن به شرح زیر می باشد:

مقدمه: سالمندی و ناتوانی ناشی از آن در دنیای امروز یکی از مهمترین دغدغه ها بشمار می رود چرا که با افزایش سلامت عمومی و بهداشت، امید به زندگی افزایش یافته و در صد افرادی که به سن سالمندی می رسند به شدت زیاد شده است. از طرف دیگر با کاهش زاد و ولد و در نتیجه کاهش رشد جمعیت، درصد جامعه سالمند نسبت به کل جمعیت افزایش یافته است. این واقعیت، توجه به سالم ماندن و در سلامت گذراندن دوره سالمندی را به یک اولویت تبدیل نموده است و در غیر اینصورت هزینه های زیاد ناشی از ناتوانی و درمان این ناتوانی ها به جامعه تحمیل می شود.

هدف: پژوهش با هدف تعیین سن شروع ناتوانی و علل ناتوان شدن افراد در سالمندی، به متولیان امر این کمک را می کند که در جهت به عقب انداختن سن شروع ناتوانی و نیز از بین بردن علل آن تلاش های هدفمند داشته باشند.

روش کار: پژوهش از دسته مطالعات توصیفی، تحلیلی و مقطعی است و در اسفند ماه سال 1393 بصورت تمام شماری تمامی افراد بستری در بخش سالمندان آسایشگاه سالمندان و معلولین رشت به تعداد 201 نفر بررسی شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در بخش مطالعات کتابخانه ای، کارت فیش و در مرحله میدانی پرسشنامه و انجام مصاحبه بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار آماری spss18 و شاخص های آمار توصیفی و استنباطی انجام شد

نتایج: پژوهش نشان داد که در دو مورد، داشتن تحرک و متاهل بودن، اختلاف معنی داری بین افراد واجد این خصوصیت ها با افراد بدون این خصوصیت ها در سن شروع ناتوانی وجود دارد، به طوری که در این پژوهش، میانگین سن شروع ناتوانی در افراد با تحرک کم و خیلی کم 69/5 سال و در افراد با تحرک زیاد و خیلی زیاد76/1 سال و نیز میانگین سن شروع ناتوانی در افراد مجرد 68/9 و در افراد متاهل با فرزند 75/7 سال می باشد. در سایر خصوصیات از جمله تغذیه، مصرف دخانیات، رعایت بهداشت فردی و مواد غذائی و ... نیز اختلاف سن شروع ناتوانی وجود دارد که اگرچه معنی دار نیست ولی به راحتی نیز نمی توان از آنها صرف نظر کرد.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش باید با پیشنهادات روشن مخصوصا در زمینه تحرک و تاهل، با سازمان های مرتبط ارتباط برقرار شود و از طریق آنها مزایا و منافع فعالیت های جسمانی و نقش آن در کاهش ناتوانی دوران سالمندی به اطلاع خانواده ها رسانده شود.

کلیدواژه ها: سالمندان، ناتوانی، آسایشگاه معلولین و سالمندان