سلامت انسان بایستی در تمام اقدامات شخصی و عمومی به عنوان مهمترین هدف همواره مد نظر باشد. اگر در هر کاری شائبه اختلال در سلامت وجود داشته باشد، بلافاصله بایستی آن اقدام را متوقف نمود و زمانی به ادامه آن باید مبادرت شود که آن شائبه با اصلاحات لازم کاملا رفع گردد. یکی از اقداماتی که در حوزه شهری هر شهر باید مورد توجه متولیان امر باشد، احداث پیاده راه های مناسب و با در نظر گرفتن طبیعت آن شهر می باشد. بافت های مرکزی هر شهر باید از ورود خودرو ممنوع شود و با ساخت پیاده راه، مسیر های عبور دوچرخه و مسیرهای ترن های کندرو برقی برای سالمندان و معلولین، تردد ضروری در این مناطق مقدور گردد. در این مناطق حتما باید فضاهای طبیعی آن منطقه جغرافیایی نیز به مقدار زیاد تعبیه شود تا سلامت ساکنین و ترددکنندگان ارتقا یابد. ساکنین این مناطق باید خودروهای خود را در خارج از منطقه پیاده راه در پارکینگ های اختصاصی گذاشته و مانند سایرین یا پیاده و یا با دوچرخه و یا ترن برقی به منازل مسکونی خود وارد شوند.

فضاهای طبیعی که گفتم، الزاما به معنی چمنکاری و کاشت درخت نیست و منظور اینست که از بافت اقلیمی طبیعی همان منطقه استفاده شود. ایجاد پیاده راه جنگلی در یک شهر کویری جز هدر دادن آب و اختلال رساندن به سلامت مردم آن منطقه که سلیقه شان با جنگل خیلی تطابق ندارد، نتیجه دیگری نخواهد داشت. در این مناطق پیاده راه باید با پوشش گیاهی طبیعی همان مناطق پوشیده شود تا بتواند به فلسفه ایجادی خود عمل کند. اگر این موارد رعایت شود به این پیاده راه، پیاده راه خوب گفته می شود. در مقابل با عدم رعایت این نکات پیاده راه بد خواهیم داشت که منتج به نتایج مورد نظر نخواهد شد. البته انواع دیگری از پیاده راه بد نیز داریم که پیاده راه سازی شهری در خارج شهر و در مناطق طبیعی با استفاده از مصالح ساختمانی است. گاهی اوقات دیده می شود که در یک نقطه جنگلی و در خارج شهر با سیمان، جدول و موزائیک به طول کیلومترها طبیعت منطقه را تخریب نموده و مشغول پیاده راه سازی با مشخصات درون شهری هستند. این کار جز تخریب طبیعت، استفاده بیهوده از خودرو برای رسیدن به آن منطقه، ایجاد ترافیک برای سفرهای برون شهری ضروری، که همه این ها یعنی مغایرت با سلامت انسان ها، هیچ نتیجه خوبی به دنبال نخواهد داشت. شاید بتوان گفت که بدترین نوع پیاده راه سازی بد همین نوع پیاده راه سازی است. اگر می خواهیم در مناطق طبیعی بیرون شهر قدم بزنیم فقط و فقط ایجاد راه های باریک خاکی و البته با ایجاد موانع درست شده از مصالح طبیعی برای امنیت پیاده روی، کار دیگری لازم نیست. این اقدام که باید با رعایت حداقل دخالت در طبیعت انجام شود، شهروندان علاقه مند به پیاده روی را که دوست دارند در پیاده راه های طبیعی قدم بزنند، بدون خودرو به این مناطق می کشاند. بدون خودرو آمدن مزایای زیادی دارد از جمله: آلوده نشدن هوا، عدم ایجاد ترافیک، نیاوردن وسایل غیرضروری که اکثرا به زباله تبدیل و در طبیعت رها می شود، و مهمتر ازهمه ارتقاء سلامت با تنفس هوای سالم و طبیعی. باشد که فورا دست از پیاده راه سازی شهری از بیرون شهرها بکشیم و هرچه که ساخته ایم نیز فورا تخریب نموده و به جای آن بافت طبیعی منطقه را مستقر نمائیم با یک جاده باریک خاکی و امن شده با نرده هائی که از مصالح طبیعی آن منطقه باشد، قطعا همین کافی است.