روزنامه فاینشنال تایمز در مقاله ای نوشت: " ایران با پیشینه هفت هزار ساله، تا ۲۰ سال دیگر از بی آبی و خشک سالی نابود می شود و از آن بیابانی به جای خواهدماند که هیچ گیاه و جان داری توان زندگی در آن را نخواهدداشت". بر پایه این گزارش، هر روزی که می گذرد، ایران یک روز به مرگ و نیستی نزدیک تر می شود و باید به سرعت برنامه ای درست و کارآمد از سوی مسئولان اتخاذ شود و مردم نیز از اسراف آب خودداری کنند.

شمارش برای اضمحلال تمدن چند هزار ساله ایران، موضوعی است که وزیر نیرو نیز بر آن تاکید می کند. ایشان معتقد است خطر به اندازه ای جدی است که می تواند به اضمحلال تمدن چند هزار ساله ایران بینجامد. آمارها هم همین را می گویند، همه شاخص های ملی و بین المللی حاکی از ورود ایران به بحران آب است؛ بحرانی که می تواند کشور را در گردابی از بحران های اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی غرق کند. برمبنای شاخص "فالکن مارک"، ایران با سرانه مصرف منابع تجدیدپذیر آب به میزان یک هزار و ۷۰۰ مترمکعب، به مرحله تنش آبی وارد شده است، بر اساس شاخص "سازمان ملل" با مصرف بیش از ۸۸ درصد منابع آب تجدیدپذیر، کشور وارد مرحله "فوق بحرانی" شده است و براساس شاخص "موسسه بین المللی مدیریت آب"، در مرحله "مصرف متوسط تا شدید" منابع آب قرار دارد.

از نظر وزیر نیرو نیز بقای ایران در مخاطره است. او در نخستین کنفرانس ملی اقتصاد آب که در هفته گذشته برگزار شد، گفت: پراکندگی و تشتت بسیار شدیدی در دیدگاه های مدیران و برنامه ریزان کشور درخصوص اقتصاد آب وجود دارد و ضروری است فارغ از تعارضات و گرایش های سیاسی و سازمانی به صورت علمی و تحقیقاتی، به یک برنامه مشترک ملی در خصوص مسئله آب و اقتصاد آب برسیم. به گفته وزیر نیرو از این پس مجبوریم در میزان مصرف آب تجدیدنظر کنیم، زیرا ادامه وضعیت موجود حیات انسان و ادامه تمدن ایرانی را مورد تهدید قرار می دهد. وزیر اسبق کشاورزی نیز می گوید که مشکل حتی ممکن است از این هم بدتر باشد و اگر همین طور به از بین بردن آب های زیرزمینی ادامه دهیم، ۲۰ سال دیگر نمی توان در ایران، کشوری با هفت هزار سال تاریخ زندگی کرد. او گفته که این مشکل تهدید بسیار بزرگ تری از دشمنان خارجی و مسئله هسته ای برای ایران است. گری لوییس، نماینده سازمان ملل در برنامه توسعه در ایران نیز می گوید که باید از کسانی که می خواهند مشکلات مدیریتی محیط زیستی ایران را حل کنند و در آینده تهدیدات تغییرات آب و هوایی را کاهش دهند، حمایت کرد. او معتقد است چالش های محیط زیستی مخصوصا آب باید اولویت امنیت انسانی ایران برای آینده باشد.

جمله پایانی نماینده سازمان ملل یک جمله کلیدی است و همه ما باید به این جمله دقت و فکر کنیم. محیط زیست با زندگی پیوند تنگاتنگ دارد و هرگونه تغییر و برداشت از آن باید به حدی باشد که بتواند آن را تحمل و جبران نماید، موضوعی که بارها در مطالب متعدد سایت به آن پرداختم. موضوع منابع آب نیز یکی از موضوعات مهم زیست محیطی است که همین قانون در مورد آن نیز صدق می کند، انسان آنقدر از منابع آب می تواند برداشت کند که این منابع بتوانند آنرا جبران کنند وگرنه با یک دور باطل، این منابع از بین رفته و با نابودی خود مصائب جبران ناپذیر اجتماعی و اقتصادی به بار می آورند. تبدیل بحران آب به یک بحران اجتماعی مانند بیکاری نیروی انسانی ئی که در کشاورزی و صنعت سال ها مشغول فعالیت بوده اند، در کنار آمارهای نزاع ها و درگیری ها در بزرگترین و کوچک ترین شهرها و روستاها بر سر آب، همه بیان گر شروع بروز این مصائب است.

در مطالب قبلی سایت، به موضوع ارزان سازی های بی مورد اشاره کردم، در اینجا باز هم می گویم که هر چیز باید قیمت واقعی خود را داشته باشد وگرنه به صورت بی رویه مصرف خواهد شد و با مصرف افراطی یک چیز، سایر مواد مصرفی که به نوعی با آن مرتبطند نیز افراطی مصرف می شوند و آن جامعه افراطی مجبور می شود با برداشت بی رویه و تخریب طبیعت مصرف بالای خود را تامین نماید. مثلا همین آب، وقتی آب ارزان برای کشاورزی و صنعت استفاده شود، محصول تولید شده نسبت به قیمت واقعی خود ارزان تر خواهد بود زیرا قیمت تمام شده آن با احتساب آب ارزان به دست آمده است. محصول ارزان توسط مردم زیاد تر مصرف می شود و نهایتا تولید کننده با برداشت از طبیعت به افزایش تولید خواهد پرداخت و این می شود که تخریب طبیعت از توان جبران آن توسط طبیعت پیشی می گیرد و کار به مرحله بحران می رسد که در مورد بحران آب در صدر مطلب توضیح دادند و دادم.

در مطلب احترام به جان انسان نوشتم که اگر می خواهیم جان انسان ارزش والای خود را داشته باشد باید برای همه اجزاء طبیعت ارزش کافی قائل باشیم و چنانچه با ارزان سازی، ارزش سایر اشیا را پائین بیاوریم در پایان ارزش انسان نیز پائین خواهد آمد و آنموقع نباید گلایه کنیم که چرا در جامعه ما ارزش جان انسان کم شده است. با کمی دقت متوجه می شویم که در جامعه ما این اتفاق افتاده و جان انسان کم ارزش شده است، مثلا همه می شنویم و می بینیم که در هر سال حدود 20000 نفر از ما در حوادث رانندگی کشته و بیش از 200000 نفر دچار نقص می شوند و با یک تکان ناشی از افسوس به سر قضیه را خاتمه می دهیم. آیا این نشان دهنده کاهش ارزش انسان در چنین جامعه ای نیست؟ چنانچه تصمیم به افزایش ارزش انسان داریم و چنانچه نگران هستیم که در آینده ای نزدیک با بلای خشکسالی و سایر بلایا چه باید بکنیم، باید همین امروز ارزش سایر اجزاء طبیعت را به مقدار واقعی برسانیم تا ارزش انسان که باارزش ترین شیئ است به جایگاه خود ارتقاء یابد. این یعنی حذف تمام یارانه ها از کالاهای مصرفی و رایگان نمودن خدمات آموزش و خدمات سلامت، البته خدمات آموزشی که منجر به مهارت می شود و خدمات سلامتی که قسمت عمده و اصلی آن خدمات پیشگیرانه باشد نه درمان. در مورد توضیح این موارد به سایر مطالب همین سایت و نوشته های صاحب نظران دانشگاهی مراجعه فرمائید.