متاسفانه نخبگان و مدیران ما، شجاعت بیان حقیقت را از دست داده اند و در مصاحبه هایشان همهء حقیقت را نمی گویند. مثلا در مصاحبه زیر مشکلات، تا حدود زیادی گفته شده و واقعیت هایی، برای مردم روشن گردیده ولی وقتی به راه حل ها می رسیم لکنت زبان به وضوح دیده می شود:

"مسوول تدوین برنامه 20 ساله مدیریت بیابان کشور گفت: مطابق آخرین پژوهش انجام شده در خصوص قلمرو مناطق بیابانی، اکنون نیمی از کشور بیابانی شده است. به گزارش ایرنا، ایشان افزود: روند بیایان زایی در کشور همچنان با شتاب نگران کننده ای پیش می رود که افت حاصلخیزی خاک، کاهش تولید، افزایش روستاهای متروکه، افت آب های زیرزمینی، نشست زمین و افزایش تولید گرد و غبار برخی از نشانه های بیابانی شدن است که استفاده بدون مدیریت از منابع آبی و پاک تراشی جنگل ها می تواند آن را سرعت ببخشد.
وی اظهار کرد: نابودی تنوع زیستی از دیگر مولفه های بیابان زایی است، بررسی ها نشان می دهد کشورهایی که در روند خشکسالی قرار دارند، گونه های گیاهی (و جانوری) آنها هم در معرض خطر قرار می گیرند که این روند در ایران بسیار نگران کننده است زیرا تعداد زیادی از گونه های گیاهی (و جانوری) در فهرست اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت ( IUCN ) قرار دارد.
وی با بیان این که پیش بینی ها در خصوص کاهش منابع آبی و توسعه خشکسالی در کشور نگران کننده است گفت: بیش از 90 درصد اندوخته های آبی کشور را از دست داده ایم که باید به سرعت این روند را کاهش دهیم.
وی افزود: خشکسالی فرسایش خاک را هم به همراه دارد و اکنون با بحران فرسایش بادی مواجه هستیم که ادامه این روند موجب افزایش ذرات معلق کمتر از 2/5 میکرون در هوا می شود، به طور کلی مولفه های هوا، آب، باد، خاک و تنوع زیستی در کشور قابل دفاع نیست زیرا در شرایط خوبی قرار ندارند.
وی اظهار کرد: آخرین مرحله بیابان زایی در کشور فرونشست زمین است، زمانی که از آب های زیر زمینی بی رویه برداشت شود زمین نشست می کند و دیگر قابل بازگشت نیست زیرا زمین حالت اسفنجی دارد و وقتی آب خود را از دست می دهد مانند یک اسفنج جمع می شود و دیگر به حالت اولیه برنمی گردد و این خسارت، قابل جبران نیست.
مسوول تدوین برنامه 20 ساله مدیریت بیابان کشور تاکید کرد: بر اساس استانداردها و تعریف های جهانی از پدیده فرونشست، اگر نرخ نشست زمین در دنیا بیشتر از 4 میلیمتر در سال باشد، نگران کننده است در حالی که در برخی مناطق ایران مانند استان فارس نرخ فرونشست به 54 سانتیمتر در سال یعنی 140 برابر استاندارد جهانی رسیده است. این میزان فرونشست در فاصله بین دشت فسا تا جهرم اتفاق افتاده است. همچنین نرخ فرونشست زمین در تهران سالانه 36 سانتمیتر یعنی 90 برابر استاندارد جهانی است که جای نگرانی دارد."

خوب تا اینجا بیان مشکل بود که به واقعیت ها تا حدود زیادی پرداخته شده بود. حالا می رسیم به راه حل ها:
"ایشان  اظهار کرد: برای مقابله با پدیده بیابان زایی و فرونشست زمین باید چند کار در کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت انجام داد که برخی از آن ها در سازمان حفاظت محیط زیست با همکاری سازمان های مردم نهاد و برخی سازمان های دولتی آغاز شده است.
وی گفت: در زمینه اقدامات بلندمدت باید به سراغ تربیت نسلی برویم که حفظ محیط زیست برای آنها مانند احترام به پدرو مادر، ارزشمند باشد (همان احترام به طبیعت خودمان) که بر این اساس، به سراغ مکتب مدارس طبیعت (همان اهمیت آموزش خودمان) پیش رفتیم و اکنون 27 مدرسه طبیعت در کشور فعال است که از این طریق می توان سواد اکولوژیک کودکان را بالا برد.
مدیر کل دفتر مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست افزود: در زمینه اقدامات میان مدت باید با کمک سمن ها مردم به این درک برسند که در حفظ محیط زیست کشورشان نقش اساسی دارند، دولت قوانینی وضع کند تا از تولیدات دوستدار محیط زیست حمایت کند، تجهیز حمل و نقل عمومی، ساخت خودرو و دوچرخه های برقی، تقویت مترو، کاهش مصرف سوخت های فسیلی و استفاده از نیروهای بادی و زمین گرمایی از دیگر اقدامات دولت است.
رییس گروه تحقیقاتی مولفه های اقتصادی اجتماعی بیابان زایی درباره اقدامات کوتاه مدت گفت: در اقدامات کوتاه مدت تمام ایرانیان می توانند همکاری کنند، به عنوان مثال، ایرانیان 17 برابر متوسط شهروندان ژاپنی انرژی مصرف می کنند، یا مصرف پلاستیک در کشور بسیار زیاد است بنابراین مردم در کنار هم می توانند فرهنگ استفاده صحیح از منابع را فرا بگیرند."

آیا در بیان راه حل ها، ایشان شجاعت داشته و تمام حقیقت را بیان کرده است؟ اگر این راه حل ها کامل است پس چرا تاکنون جواب نداده و حدود نیم قرن است که در این زمینه ها رو به عقب هستیم؟ آنچه که همه می ترسند بگویند اینست که "به دلیل تزریق یارانه ها در مصرف و ارزان سازی های بی مورد و غیرعلمی، مصرف در کشور ما بالا است، پس باید یارانه ها را از مواد مصرفی برداریم و در سلامت و آموزش هزینه کنیم که این یعنی تبدیل سرمایه به سرمایه ای ارزشمندتر در حالی که تزریق یارانه به مواد مصرفی به معنی تبدیل سرمایه به هزینه های پر ضرر و پر خطر می باشد". اگر می بینید که بیش از نیمی از مردم ما چاق هستند، اگر می بینید که تفریح اصلی ما ماشین سواری است، اگر می بینید که هر چه جاده درست می کنیم باز هم به نظر نمی آید، اگر می بینید که سرانه مطالعه به دلیل احساس نیاز نکردن کم است، اگر می بینید که زباله های غیر قابل جذب در طبیعت بیداد می کند، اگر می بینید که مصرف آب، برق و گاز بالا است، اگر می بینید که سطح سواد واقعی در کشور پایین است، اگر می بینید که اکثر افراد بالای پنجاه سال بیمارند و دارو مصرف می کنند و ده ها اگر می بینید دیگر ... علت اصلی همان تزریق یارانه در مواد مصرفی و عدم تزریق آن در آموزش و سلامت است و این آن چیزی است که شجاعت بیان آن را نداریم.