این مطلب را در 26 بهمن سال 1390 نوشتم و در اینجا به دلیل اهمیت بسیار زیاد آن در رسیدن به جهانی بهتر، آن را با کمی توضیح برای مطالعه مجدد در سایت قرار می دهم. مطالب جدید در داخل گیومه قرار گرفته است:

 قبلا گفتم که با مطالعه نوشته ها و تجربیات دیگران و تفکر عمیق در مورد خدا، انسان و طبیعت میتوانیم فهم و درک خود را از دنیا افزایش دهیم. خدا را بهتر و بیشتر بشناسیم، در مورد انسان درک بهتری پیدا کنیم و با طبیعت بیشتر آشنا شویم.

مطالعه و تفکر را باید آنقدر ادامه دهیم تا شناخت و درک ما از حقایق موجود به جایی برسد که از عمق وجود، رابطه مناسب با این حقایق را کشف کنیم بطوریکه در این مورد ابهام و پرسشی باقی نماند. "این بدین معنی است که درک کنیم که خدا چیست و چه قواعدی را باید در رابطه برقرار کردن با او رعایت کرد و همین درک را در رابطه با انسان ها و طبیعت نیز پیدا کنیم یعنی انسان چگونه موجودی است و در ارتباط برقرار کردن با این موجود چه قواعدی باید رعایت شود و طبیعت نیز همچنین، در این صورت است که می توان ادعا کرد که ما این موجودات سه گانه را شناخته و درک و در نتیجه رابطه مناسب با این موجودات را کشف کرده ایم."

فکر میکنم اگر انسان به آنجا برسد که یک درک مهم برایش کاملا بدیهی شود و آن اینست که <اندازه دنیای هر کس را مقدار فهم و درک او از دنیا تعیین میکند> مطالعه و تفکر او به حد تکامل رسیده است. معنی این جمله اینست که هر اندازه فهم ودرک ما از حقایق موجود در عالم بیشتر شود، در حقیقت دنیای شخصی ما بزرگتر شده است. "لازم به توضیح است که هر اندازه درک انسان نسبت به سه جزء جهان افزایش می یابد، به دلیل این که راحت تر می تواند رابطه بیشتر و عمیق تری با این اجزاء برقرار کند، این مثل اینست که دنیای واقعی او بزرگ و بزرگ تر می شود. این حالت، به انسان این احساس را القاء می کند که اندازه دنیا با مقدار فهم و درک از دنیا رابطه ای مستقیم دارد یعنی هر اندازه درک بیشتر می شود به همان نسبت دنیا بزرگتر می شود."

بزرگتر شدن دنیای ما این فایده را دارد که موجودات بیشتری در آن جای میگیرند "یعنی نقش موجودات غیر از خود، در دنیای ما بیشتر و پررنگ تر می شود،" و این موجودات چون "متوجه می شوند که ما توان ارتباط برقرار کردن را بیشتر از آن ها بلد هستیم، به صورت ناخواسته" باور پیدا میکنندکه فهم ما از دنیا بیشتر از آنهاست، در نتیجه " بازهم بصورت غیر ارادی" مطابق خواست ما رفتار و عمل میکنند و این موجب آرامش درونی نسبی برای ما میشود "یعنی موجبات آرامش که همانا عملکرد دیگران مطابق با خواست ما باشد، فراهم شده است".

در حقیقت موجودات درون دنیای ما، با پذیرش برتری فهم ودرک ما نسبت به خودشان، قانع میشوند که آنچه ما میخواهیم و میگوییم از روی دانایی بالاتری است و اجراء آن به نفع همه است.

در دنیای بزرگ "و بزرگتر شده" قبل از هر موجودی نقش خدا بزرگتر میشود و پس از آن انسانها نقش خود را با افزایش تعداد پررنگتر میکنند ودر نهایت طبیعت نیز وارد میدان میشود و در این حالت است که انسان نقش خداگونه "یعنی برتر و آن هم برتری که شایسته آنست" به خود میگیرد یعنی همه به خواسته های او توجه و عمل میکنند. پر واضح است که چنین انسانی با توجه به نماینده خدا شدن،خواسته هایی بسیار منطقی،ازروی شناخت حداکثری و با در نظر گرفتن منافع همه جانبه خواهد داشت. "باز هم باید توضیح داده شود که این برتر شدن نسبت به دیگران باعث تکبر و غرور و در نهایت ظلم به دیگران نخواهد شد چرا که چنین انسانی خوب می داند که واجد این خصوصیات شدن، مغایر و متضاد با قواعد ارتباط گیری با سایر اجزاء جهان بوده و در صورت بروز این خصوصیات دنیایش کوچک و کوچک تر شده و در نهایت فرو خواهد ریخت."