در خبرها آمده است (17 مرداد 1397 در سایت های خبری از جمله تابناک) که تورم در ونزوئلا 82000 درصد می باشد، این یعنی اینکه اگر تورم 100 درصد به معنی دو برابر شدن قیمت ها و نصف شدن ارزش پول باشد، 82000 درصد به معنی 1640 برابر شدن قیمت ها و ارزش پول آن کشور به یک چهارصد بیستم تقلیل یافته است و به بیان روشن تر اگر در سال قبل یک ونزوئلائی یک بسته آدامس را یک واحد پول (بولیوار) می خرید امروز باید آن را 1640 واحد پول (بولیوار) بخرد.

این تورم بالا نشان دهنده آنست که ارزش واحد پول ونزوئلا به سرعت در حال کاهش بوده و در حقیقت بی پشتوانه بودن ارزش واحد پول آن کشور را ثابت می کند و در اینجا این سوال پیش می آید که پشتوانه پول یک کشور چیست؟

پول در حقیقت یک واسطه است بین خریدار و فروشنده یک کالا و یا یک خدمت و ارزش ذاتی ندارد، یک نفر یک کیلو نخود میفروشد و با پول آن مثلا نیم کیلو عدس میخرد. در این معامله نیم کیلو عدس ارزش یک کیلو نخود را دارد و پول فقط نقش یک واسطه را عمل کرده و میتواند در شرایط خاص از مسیر معامله خارج بشود. نتیجه این می شود که مقدار پول لازم در یک جامعه برابر تولیدات آن جامعه است و افزایش پول بدون افزودن بر تولیدات در یک جامعه، فقط ارزش پول را کاسته و در نهایت در زمان چاپ بی رویه اسکناس، آن اسکناس ها، آنقدر ارزش خود را از دست می دهد که در نهایت ارزش آن به اندازه کاغذ مصرفی برای آن می شود(شرایط ونزوئلا نزدیک به این حالت است).

حال اگر قبول کنیم که ارزش پول یک کشور با تولید سرانه آن کشور رابطه مستقیم دارد به این نتیجه منطقی می رسیم که ارزش پول با میزان کار مفید که همان کار منتج به تولید یا کار کمک کننده به تولید گر (ارائه خدمات لازم) است رابطه ای مثبت و تنگاتنگ دارد. پس اگر مردمی را که در یک جامعه، 6 ساعت کار مفید روزانه می کنند با مردمی که یک ساعت کار مفید در روز انجام می دهند مقایسه کنیم، ارزش پولشان با هم متفاوت است و ارزش پول جامعه دوم در شرایط مساوی یک ششم ارزش پول جامعه اول است یعنی مردم جامعه دوم با شش واحد پولشان همان کالا یا خدمتی را می توانند بخرند که مردم جامعه اول با یک واحد پولشان می خرند.

مردم ونزوئلا فقط دلشان را به تولید نفت شان خوش کرده اند و طبق همان خبر، 95 درصد صادراتشان نفت است و در داخل کشور نیز با سوخت و انرژی تقریبا ارزانتر از همه کشورها گذران زندگی می کنند و تولید آنچنانی و ارزشمند دیگری ندارند و این می شود که ارزش پولشان با عنایت به توضیحات پیشگفت به اندازه کاغذ یا فلز مصرفی برای تهیه آن پول می رسد و جای هیچگونه شکوه و شکایتی نیست. رئیس جمهور و مخالفان برای داشتن و گرفتن قدرت سیاسی با هم می جنگند ولی هیچکدامشان نمی دانند و شاید نمی فهمند که تا موقعی که سرانه کار مفید ( تاکید می کنم کار مفید نه کارهای هجو مانند مسافرکشی و یا وقت و انرژی گذاشتن برای کارهای خرافی یا تهیه مقدمات آن) از نزدیک به صفر فعلی به مقدار قابل توجه (حدود 4 ساعت در روز) نرسد، قدرت سیاسی دست هر کس و هر گروهی باشد وضعیت کشور تغییری نخواهد کرد و جایگزین رئیس جمهور مادورو یک مادروی دیگری خواهد بود فقط با رنگ بلوز متفاوت و این برای تمام کشورها صادق است.

جامعه ای رشید و مرفه است که تولید فراوان و قابل قبول داشته باشد و با فروش و عرضه تولیدات ارزشمند و متنوعش درآمد سرانه بالائی تولید نماید و مالیات متناسب، پرداخت کند و کشور بر اساس آن مالیات اداره شود و جز این زنجیره، حالت دیگری نمی تواند جامعه را مرفه و آسایش و آرامش مردم را تامین نماید. مقایسه کشوری که در آن زندگی می کنید با کشور ونزوئلا کار سختی نیست، برای لحظاتی به این موضوع فکر کنید، کاری که لازم است خودبخود به ذهنتان می آید، پس یک لحظه هم وقت را از بین نبرید و کار مفیدتان را افزایش دهید، راه درست فقط همین است و بس.