یکی از سوالاتی که همواره هر ذهن فعال و سالمی را به خود مشغول می کند اینست که آیا میزان لذتی که یک انسان می تواند در طول عمر خود ببرد چقدر است؟ به عبارت دیگر آیا معیاری برای میزان لذت وجود دارد یا نه؟ اگر معیاری وجود ندارد پس این فقط شانس است که تعیین می کند که من و شما هر کدام چقدر لذت ببریم و این با دقت و تفکری که دانشمندان در اجزاء عالم و در ارتباط بین اجزا کشف کرده و بیان می کنند مغایرت دارد. نمی شود که عالم بر اساس تحقیق دانشمندان علوم مختلف از ارتباطات و وابستگی های کاملا منطقی پیروی کند ولی یکی از پدیده های بسیار مهم آن که لذت بردن است بدون هیچ منطقی و فقط بر اساس شانس و اقبال باشد.

یک مثال ساده می زنم، اگر به دو نفر که دو قلوی کاملا یکسان هستند و در شرایط محیطی کاملا یکسان زندگی کرده اند، مشابه هم تغذیه شده اند و مشابه هم تحرک بدنی داشته اند و از نظر روانی نیز کاملا یکسان رشد کرده اند، هیچکدام سیگار نمی کشند و ....، حال هر دو را با مقدار معین و مساوی شیرینی خامه ای لذیذ به مدت مثلا یک سال تغذیه کنیم (لذت ببرند) و نگذاریم تحرک کافی داشته باشند (زحمت بکشند)، آیا ممکن است که یکی لاغر و سالم بماند (لذت ببرد) و آن دیگری چاق و بیمار بشود (زحمت بکشد) یا همه می دانیم که هر دو چاق و تا حدودی بیمار می شوند. حال اگر یکی از آن دو با تحرک و ورزش که یک نوع زحمت و تلاش مفید است خود را لاغر و سالم نگه دارد نمیتوان اعتراض کرد که چرا لذت یکی منجر به زحمت و سختی بیماری شد و لذت دیگری نشد چون بلافاصله پاسخ داده میشود که دومی سختی و زحمت ورزش را به جان خرید و در نتیجه از سختی و زحمت بیماری خود را نجات داد. این مثال می تواند تا حدودی روشن کند که شانس و اقبال تاثیر چندانی بر پدیده های طبیعی ندارد و هر چقدر دقت، منطق، علم و تجربه برای بیان یک پدیده بیشتر بکار رود، شانسی بودن آن اتفاق عقب نشینی می کند و در نهایت احتمال شانس به صفر می رسد.

با توضیح مختصر فوق که معمولا روش من در نوشتن مطالب این سایت است و جا دارد که اساتید دانشگاهی مرتبط، با تحقیق و پژوهش آن را تایید یا رد کنند میخواهم یک حقیقت کاملا منطقی و ملموس را بیان کنم و آن اینست که "در طول زندگی همه انسان ها لذتی که هر فرد میبرد برابر است با مقدار زحمت و تلاش مفیدی که آن فرد انجام می دهد". البته لذتی که یک فرد می برد بایستی بطور دقیق محاسبه شود و فقط دیدن اینکه فلانی خانه خوب، ماشین عالی و .... دارد میزان لذت فرد را ثابت نمی کند و نمیتوان نتیجه گرفت که یک نفر بدون زحمت و تلاش مفید لذت فراوان برده است و به نظر من اینگونه نتیجه گیری انسان ها را گمراه کرده و همه به دنبال لذت بدون زحمت میدوند و میشود آن چیزی که در جوامع عقب افتاده شده است.

این باور درست که لذت فرد برابر است با زحمت فرد، افراد و جامعه را بدون نگاه کردن به این و آن به دنبال انجام کارهای مفید میبرد و نتیجه آن می شود که فرد، لذت کافی از زندگی برده و با رضایت ادامه می دهد و باور متضاد آن که این باور است که لذت هیچ ربطی با زحمت ندارد، فرد را تنبل و به دنبال زرنگ بازی (اصطلاح معادل دغلبازی) برده و در نهایت چون کار مفیدی انجام نمی دهد، عدم کسب لذت او را افسرده و ناراضی خواهد کرد که به وفور در جامعه خود می بینیم.

متاسفانه در جوامع اینچنینی شهروندان علت عدم لذت را به عوامل موهوم دیگری مثل شانس و اقبال ربط می دهند و بنابر این هیچموقع متنبه نمی شوند و نسبت به یکدیگر عصبانی و کینه ای شده و باعث اذیت و آزار یکدیگر میشوند و دیگر هیچ.