جامعه ای را در نظر بگیرید که از نظر اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و .... وضعیت بدی دارد یعنی اکثر مردم زیر خط فقر زندگی می کنند، آمار اعتیاد، طلاق، بیماری و ... در آن از میزان منطقی بالاتر است، تولید، نشر و مطالعه کتاب، مجله و روزنامه در آن بطور تاسف باری پایین است و خیلی از علایم دیگر بد بودن وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی. مطمینا این مردم آسایش و آرامش ندارند و در این شکی نیست. شاید عده ای فکر کنند که با تغییر مدیران مشکل این ملت حل می شود و همه چیز سامان می یابد. شوربختانه طبق اصول عقلی و منطقی، چنین مردمی مدیر شایسته به اندازه کافی تولید نمی کنند و آن تعدادی را که تولید می کنند در موقع انتخاب برای اداره امور، قادر به شناختن و انتخاب آن ها نیستند چرا که توان تولید، شناخت و انتخاب مدیران درست، زمینه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مناسب می خواهد و این در حالی است که در اول فرض بر این کردیم که این سه حوزه مشکل دارند. خوب فرجام چنین ملتی چیست؟

خواهش می کنم بدون هیچ تعصب و پیش داوری جواب این سوال را بدهید. قطعا جواب این است که اگر هیچ چیزی تغییر نکند و عوامل ثابت باشد، این جامعه در بهترین حالت یعنی اگر فورا متلاشی نشود، با مصیبت و فلاکت به زندگی خود ادامه می دهد و به همین حالت نیز زندگی را به فرزندان خود منتقل می کند. تاسف بارتر زمانی است که در این جامعه سرمایه کلان بدون کار و تلاش مردم مانند درآمد نفتی وجود داشته باشد، زیرا مدیران نامناسبی که در راس امور هستند، درآمد نفتی را در ید اختیار بی کفایت خود گرفته و روز به روز پولدار تر و پولدارتر و اکثریت جامعه فقیر و فقیرتر می شوند. مثل اینکه دچار مخمصه ای شده ایم که راه دررویی ندارد ولی این طور نیست. اگر این مردم کمی فکر کنند راه حل را پیدا خواهند کرد.

راه حل را بارها به بیان های گوناگون و از زوایای مختلف در مطالب سایت گفتم. قبل از هرچیز دو کار باید همزمان توسط مردم شروع شود. اول اینکه در هر جا و جایگاهی که هستند سعی کنند در هر روز 5 ساعت کار مفید انجام دهند تا پس از مدتی به درآمد نفتی که مدیران نالایق کشور ذره ای از آن را با منت به آن ها می دهند، احتیاجی نداشته باشند. این موتور محرکه تغییر است و کرامت انسانی را که لازمه ایجاد تغییر است به آن ها برمی گرداند. دوم اینکه با هر باور، فکر و اقدامی که با هدف خاصی در نظر گرفته می شود ولی با آن هدف رابطه علت و معلولی ندارد یعنی خرافات، خداحافظی کرده و کنار بگذارند. این کار به این معنی است که منتظر معجزه و منجی در بیرون خود نباشند و با این کار کرامت انسانی که قبلا اشاره کردم قوی و قوی تر می شود. تا اینجای کار را هر فرد بطور انفرادی می تواند انجام دهد و احتیاجی به کار جمعی نیست.

مردمی که روزانه 5 ساعت کار مفید میکنند و از هرگونه خرافات و انتظار معجزه دور هستند، شروع می کنند به مالیات دادن و تشویق دیگران به این امر و کار به جایی میرسد که بودجه اداره جامعه از پول نفت برمی گردد به مالیات مردمی. این تغییر اداره کشور از درآمد نفتی به درآمد مالیاتی آن هم توسط مردمی که کرامت انسانی شان در اوج قرار گرفته، تمام مدیران نااهل را طرد و از کرسی های تصمیم گیری به تدریج اخراج می کند چرا که ملتی که با مالیات ناشی از زحمت خود کشور را اداره می کند و تنها منجی را نیز خودش می داند، اولین توانائی که پیدا می کند، توان شناختن، انتخاب و کنترل مدیران است و این گونه مدیران لایق را جایگزین مدیران ناشایست قبلی خواهد کرد و بر کار آنان نظارت کامل خواهد نمود. اگر این دو اتفاق بزرگ و میمون نیفتد هیچ انرژی مفیدی در این مردم که بتواند جامعه را به خط اصلی که همان پیشرفت و توسعه همه جانبه است برگرداند وجود ندارد تا انتظار آن اتفاق را داشته باشیم. در حقیقت انتظار از ملتی که این دو اقدام را انجام نداده، خود یک باور خرافاتی است زیرا بین هدف که توسعه و پیشرفت می باشد و مردمی که میخواهند به این هدف برسند سنخیت وجود ندارد.

آینده جامعه ای با مردم سخت کوش و ضدخرافات، اصلاح وضعیت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و .... بوده و آرامش و آسایش فردی و اجتماعی نیز در گرو این اصلاح است.