در جهان امروز که اقوام در قالب ملت به بیش از 200 کشور تقسیم شده اند، موضوع دوست و دشمن از حالت شخصی و قومی به حالت بین کشوری تبدیل شده است و کشورها برای خود دوستان و دشمنانی از بین کشورهای دیگر تعریف می کنند. این تعاریف در طول تاریخ و در عرض جغرافیا بارها و بارها مشخص شده است که درست و واقعی نیست چرا که بصورت مکرر و مکرر دوست ها و دشمنان کشورهای مختلف تغییر کرده اند. کشورهایی بودند و هستند که سال ها همدیگر را دشمن می دانستند ولی اکنون همدیگر را دوست می دانند و ممکن است چند صباحی دیگر باز به یکدیگر دشمن اطلاق بکنند. بنابر این باید تعاریف را عوض کرده و در این زمینه تجدید نظر نمود.

در عالم واقع هیچ کشوری دوست یا دشمن کشور دیگری نیست و همه کشورهای شناخته شده در سازمان ملل در حقیقت بصورت بالقوه رقیب یکدیگر هستند نه دوست یا دشمن و هر کدام سعی می کنند جایگاه و رتبه بالاتری در بین سایر ملل برای خود دست و پا کنند. این حالت که در قالب دفاع از منافع ملی خود را نشان می دهد گاهی کشوری را از کشور دیگر دور (نه دشمن) و گاهی به هم نزدیک (نه دوست) می کند بطوری که با اطلاق دوستی و دشمنی اصلا جور در نمی آید. رقابت بین انسان ها و در نهایت بین ملت ها امری مفید، منطقی و واقعی است و باعث رشد و پیشرفت کشورها و ملت ها می شود در حالیکه دوست و دشمن کردن ها باعث هدر رفتن انرژی ملت ها و نهایتا عقب افتادگی و بدبختی کشورها میشود و تاکنون نیز شده است.

اگر بخواهیم منطقی فکر کنیم تا درست عمل کنیم، دوستان و دشمنان یک ملت را باید در میان خودشان جستجو کرد. تنبلی، خرافه گرائی و همه کسانی که مروج این دو مفهوم زشت هستند و خودشان نیز به این مفاهیم زشت پایبندند، بزرگترین دشمنان واقعی یک ملت و سخت کوشی، منطق گرائی و همه کسانی که مروج این دو مفهوم زیبا هستند و خودشان نیز به این مفاهیم عمل می کنند، دوستان واقعی یک ملت می باشند. موارد زشت دیگری مثل ریا، دروغگویی، مفت خواری، اسراف و .... نیز دشمنان یک ملت و موارد زیبای دیگری مثل یکروئی، صداقت، زحمت کشیده خواری، کم توقعی و ... نیز دوستان یک ملت می باشند که البته به اهمیت دو موردی که اول ذکر کردم نیستند.

اگر ملتی این دوستان و دشمنان را بخوبی شناسائی و با کمک دوستان با دشمنان خود مبارزه نماید، در رقابت بین المللی ملت و کشور موفقی خواهد شد و برعکس اگر کشور و ملتی این دوستان و دشمنان واقعی را نشناسد و در بین کشورها، به دنبال دوست و دشمن بگردد مطمئنا کشور بدبخت و عقب مانده ای خواهد شد. در رقابت بین رقیبان، در پله بالا ماندن نیاز به همکاری دوستان و مبارزه با دشمنان در داخل کشور می باشد.

در پایان لازمست تاکید نمایم که اگر یک کشور در مقطع زمانی خاصی بطور نظامی و مسلحانه مورد تهاجم کشور دیگری قرار گرفت، دفاع از کشور توسط مردمانی که دوستان و دشمنان واقعی خود را شناخته و به آن عمل کرده اند بخوبی صورت گرفته و کشور متجاوز از کرده خود پشیمان خواهد شد. ملتی که این کار را نکرده باشد یعنی دوستان و دشمنان واقعی خود را نشناخته و با دوستان همراهی و با دشمنان مبارزه نکرده باشد بدون هیچ حمله مسلحانه و نظامی از بیرون هم متلاشی خواهد شد و احتیاجی به دوست و دشمن خارجی من درآوردی نیست.