من میدانم که حدود یک میلیارد از جمعیت کره زمین با شکم گرسنه می خوابند و از فقر تغذیه ای رنج می برند، سرپناه ندارند و در زاغه ها زندگی می کنند، کار ندارند و درآمدشان زیر خط فقر است، پوشاک کافی ندارند و از سرما و گرما در عذابند و .... . این واقعیت جامعه جهانی امروز است ولی نباید فراموش کنیم که اقلیت معتنابهی نیز هستند که اشرافی و لاکچری زندگی می کنند و مقدار تغذیه، پوشاک، تفریح، درآمد و محلهای متعدد زندگی شان ده ها و بلکه صدها برابر نیاز یک خانواده است و این را نیز میدانیم که سایر جمعیت جهان (حدود 7 میلیارد) هم کم و بیش در خوراک، پوشاک، مکان زندگی و تفریح زیاده روی دارند و از نیاز واقعی یک انسان بیشتر مصرف می کنند، مثلا در اکثر کشورها بیش از 50 درصد مردم چاق هستند و یا اضافه وزن دارند.

این ها را گفتم که این فکر که برای بهبود وضعیت آن یک میلیارد فقیر، باید باز هم به جان طبیعت بیفتیم و با تخریب ویرانگر طبیعت به آن ها غذا، پوشاک، سرپناه، درآمد و تفریح برسانیم، اصلا فکر درستی نیست و باعث نابودی کره زمین و از بین رفتن همه و همه چیز می شود. راه حل کاملا روشن و توضیح آن توضیح واضحات است ولی برای هزارها بار باز هم تکرار می کنم. اولا زندگی تشریفاتی و لاکچری باید ممنوع شود و ثانیا غیر از آن یک میلیارد، بقیه انسان ها باید زیاده روی ها در همه چیز ( خوراک، پوشاک، مسکن، تفریح و ... ) را کنار بگذارند و از محل این صرفه جوئی، مالیات بپردازند و این مالیات از 20 درصد درآمدشان نباید کمتر باشد. در این صورت مابقی داشته های افراد بسیار ثروتمند اشرافی که مقدارش بسیار زیاد است و مالیات افراد متوسط که این هم حجم قابل توجهی است، بدون تخریب طبیعت نه تنها مشکل آن فقیران و گرسنه گان را حل می کند بلکه مازاد آن می تواند صرف هزینه باز گرداندن طبیعت به حالت اول بشود.

باز گرداندن طبیعت به حالت اول ( احترام به طبیعت ) از تخریب جاده ها، ترمینال های مسافرتی، فرودگاه ها، ریلهای راه آهن آنقدر که فقط به اندازه نیاز باقی بماند شروع می شود. بعد شهرها باید از حاشیه شروع به تخریب شود و انسان ها در منازل درحد نیاز ( مثلا هر خانواده حداکثر 150 تا 200 مترمربع ) در یک مکان کوچک در مرکز شهرها مستقر شوند، مراکز تفریحی آنچنانی با تفریحات وحشیانه که در میلیونها نقطه به عنوان شهربازی وجود دارد همه باید تخریب شود و اصلا تفریح میباید بازتعریف گردد. یادمان بماند که در دوران قرنطینه کرونا متوجه شدیم که خیلی از کارهای روزمره ای که به وفور انجام میدادیم مثلا رفتن برای خرید، دیدن دوستان و ... همه تفریحات بسیار بزرگی بودند ولی ما به این نکته مهم توجهی نداشتیم. بعد از این مرحله نوبت به تخریب اکثر کارخانجات و مزارع و موارد مشابه اینچنینی میرسد چرا که کاهش مصرف خوراک، پوشاک، مسکن و تفریح و مشابه آن ها باعث می شود که نیاز به تولید فراوان کم شده و آن مقدار که نیاز است نیز در کارخانه ها و مزارع مکانیزه به روز، در حجم و فضای خیلی کم قابل انجام است. این کارها باعث می شود که بیش از نیمی از طبیعت استفاده شده برای این گونه موارد به طبیعت برگردد. مگر چقدر سالن سخنرانی لازم داریم که ساخت و نگهداری میلیون ها از آن ها در همه کشورها، هر لحظه با تخریب طبیعت و استفاه از اجزاء آن مانند چوب، فلزات، چرم و انرژی ممکن و مقدور می باشد. زندگی زیبا و سالم که اینقدر بحث و گفتگو لازم ندارد.

خلاصه اینکه دانشمندان علوم مختلف در این ایام کرونایی گوشزد کرده اند که تغذیه، تفریح، مسافرت و .... احتیاج به بازتعریف و بهینه کردن دارد وگرنه هم آن یک میلیارد گرسنه و بی سرپناه و هم 7 میلیارد بقیه در کرونای بعدی در خطر بسیار دردآوری هستند که قابل تصور است و بنابر این باید همین امروز و بطور جدی فکر اساسی کرد و دست به کار شد که فردا خیلی دیر است.