این که درآمدهای ناشی از پرداخت مالیات توسط مردم است که یک کشور را آباد می کند و اقتصاد را بطور صحیح به گردش می اندازد، مطلب ساده و مورد قبول همه است و فکر نمی کنم که آدم عاقلی وجود داشته باشد که منکر این اصل مهم باشد. تجربه پیشرفت و ترقی جوامع پرداخت کننده مالیات و عقب ماندگی جوامعی که مالیات نمی دهند و فرار مالیاتی بالایی دارند نیز صحت این اصل را بخوبی به رخ همگان می کشد.

این مطلب درست، ولی اگر بخواهیم بگوییم که هر جامعه عقب افتاده ای برای اینکه بخواهد رشد کند باید با پرداخت مالیات توسط شهروندانش کار را شروع کند، به نظر حرف صحیحی نیست و به یک معنا ناممکن است. چرا؟ خوب معلوم است، زیرا مردم یک جامعه فقیر درآمدی ندارند که بخواهند مالیات بدهند و در نتیجه گرفتن مالیات در چنین جامعه ای، کاری غیرممکن است. ابتدا مردم باید درآمد داشته باشند و بعد از آن طبق قانون اخذ مالیات ها که امروزه در همه کشورهای با اقتصاد درست در جریان است، مالیات آن درآمدها را به خزانه واریز نمایند.

خوب ممکن است کسی بگوید که منابع زیر زمینی مثل معادن را با دستگاه ها و ماشین آلات مخصوص خارج و پول حاصله را بین مردم تقسیم می کنیم تا زندگی کنند و مقداری از آن را نیز صرف عمران و آبادی کرده و خوراک و پوشاک را نیز با همان پول ها وارد می کنیم و دیگر مالیات نمی گیریم. این تفکر کاملا غلط است چراکه فقط منایع نمی توانند نیازهای یک جامعه را بطور تمام و کمال پوشش دهند آن هم مردمی که تنبل شده اند و استراحت می کنند و در نتیجه روز به روز هم نیازهایشان بیشتر می شود و هم توقعاتشان بیشتر و متنوع تر. درآمد کافی موقعی ایجاد می شود که مردم یک جامعه روزانه هر کدامشان 6-5 ساعت کار مفید داشته و تولیدات خود را اعم از کالا و خدمات در اختیار جامعه قرار دهند. کشاورز، کارگر، مهندس، پزشک، مدیر و ..... همه و همه باید 6-5 ساعت کار مفید داشته باشند تا سرانه درآمدها به حدی برسد که بتوانند مالیات بدهند و این مقدار درآمد ناشی از مالیات در تجمیع با درآمدهای ناشی از منابع زیرزمینی است که توان رفع همه نیازهای جامعه را بطور کامل دارد.

توضیح کامل تر اینکه: مردمی که کار می کنند اولا ساعات زیادی از روزشان با کار و استراحت برای رفع خستگی ناشی از کار پر می شود و نیازهای شان کاهش میابد و چون تولید به اندازه کافی وجود دارد نیازهای تعدیل شده شان برطرف شده و همه راضی هستند. برعکس مردمی که کار نمی کنند چون وقت خالی زیاد دارند و خسته هم نیستند لذا تبدیل به یک مصرف کننده تمام وقت و پرتوقع می شوند و لذا نیازهای بسیار زیادی را به جامعه تحمیل می کنند و چون تولیدی وجود ندارد، نیازها برطرف نمی شود و همه ناراضی و معترض هستند. بنا بر این ترتیب خارج شدن از یک جامعه فقیر و تبدیل شدن به یک جامعه پیشرفته از تبدیل شدن فرهنگ مفت خوری اسراف گرا به فرهنگ کار و تلاش مناسب و تعدیل گرا شروع می شود نه از اخذ مالیات آن هم از شهروندان تنبل و بی درآمد.

ابتدا همه باید بدانند و بفهمند که بدون کار مفید 6-5 ساعته روزانه، ایجاد رضایت در شهروندان غیرممکن است و این فهم و درک است که فرهنگ مفت خواری را به تدریج به فرهنک کار و تلاش و سپس انتظار رضایت تبدیل می کند، در غیر این صورت جامعه ای ایجاد می شود پر از مردم بیکار و در ماشین ها در خیابان و بیابان سرگردان و منتظر خوشبختی کامل و چون این نتیجه حاصل نمی شود همه ناراحت، ناراضی و عصبانی. آیا این وضعیت برای شما کاملا آشنا نیست؟ خوب پس هرکس فوری از خودش شروع کند، انتقاد و نق زدن ها را قطع کنیم و در هر جایگاه کاری که هستیم آن را با بهترین شکل ممکن انجام دهیم و از زیر کار در روی که اسم آن را تاکنون "زرنگی" گذاشته ایم به شدت اجتناب کنیم که راهی جز این برای رفاه و رضایت وجود ندارد.

در بسیاری از مطالب قبلی همین سایت در خصوص تاثیر چنین شهروندانی در اداره و سیاست گذاری متولیان امر و بی تاثیری شهروندان ولگرد و تنبل در سیاست ها، توضیحات زیادی داده ام که می تواند خواندنی و روشن کننده باشد.