بارها شنیده ایم که اگر قسمت پر لیوان را ببینیم و به قسمت خالی لیوان توجه کمتری داشته باشیم،انسان خوش بینی خواهیم بود و بهتر میتوانیم ناداشته ها را تحمل و از داشته های خود استفاده کنیم. این موضوع در خیلی از موارد کاربرد دارد و میتواند توجیه کننده خوبی برای مسایل مختلف در زندگی باشد ولی یک زندگی را بطور کامل شرح نمیدهد،چرا که اندازه لیوان زندگی اشخاص مختلف متفاوت است و کسی نمیتواند با دیدن لیوان دیگری،قسمت پر و خالی لیوان خود را اندازه گیری نموده و شاد یا غمگین شود.

به نظر میرسد که اندازه واقعی لیوان زندگی یک شخص در پایان عمرش مشخص میشود و در آن موقع میتوان ارزیابی کرد که چه مقدار آن پر و چه مقدار آن خالی است و در نتیجه چون کار از کار گذشته،آن فرد زمان برای جبران ناداشته ها و استفاده از داشته ها ندارد،بنابراین بهتر است به شکل دیگری به موضوع نگاه کنیم بطوریکه از طرفی قابل فهم و قابل استفاده باشد و از طرف دیگر به اصل موضوع خدشه ای وارد نشود.

بدین منظور میتوان لیوان زندگی هر شخص را به اندازه ای در نظر گرفت که خوبیها و زیباییهای تولید شده توسط آن شخص،بطور کامل آن را پر نماید. یعنی هر چه تولید خوبی وزیبایی توسط یک نفر بیشتر باشد،لیوان زندگی او بزرگتر وهر چه کمتر باشد لیوانش کوچکتر خواهد بود.

انسان باید تلاش کند هر چه ممکنست با تولید خوبی و زیبایی لیوان زندگی خود را بزرگتر نماید و این کار را تا آنجا ادامه دهد که به یک حالت آرامش درونی برسد. در این موقع است که اندازه لیوانش به اندازه استاندارد برای یک زندگی خوب و شایسته رسیده است.

برای رسیدن به این هدف لازمست با مطالعه و تفکر ارتباطات خود را با خدا،انسانهای دیگر و طبیعت در جهت افزایش خوبیها و زیباییها ارتقاء دهد.

در حقیقت لیوان زندگی یک شخص،اندازه دنیای او را مشخص میکند،دنیای بزرگ یک نفر بدین معنی است که دنیا به خواسته های او توجه میکند و نشانه آن اینست که در مرحله اول، خدا،در مرحله بعد سایر انسانها و در مرحله نهایی،طبیعت در جهت خواسته های او عمل خواهند کرد.

افزایش فهم و درک انسان منجر به افزایش اندازه دنیای او و در نتیجه منجر به اجراء شدن خواسته ها و براورده شدن نیازهایش خواهد شد.

بکوشیم با تولید خوبی و زیبایی،اندازه لیوان زندگی خود را به اندازه استاندارد برسانیم تا با آرامش درونی،زندگی واقعی را تجربه کنیم.