قبلا گفتم که با مطالعه نوشته ها و تجربیات دیگران و تفکر عمیق در مورد خدا،انسان و طبیعت میتوانیم فهم و درک خود را از دنیا افزایش دهیم.خدا را بهتر وبیشتر بشناسیم،در مورد انسان درک بهتری پیدا کنیم و با طبیعت بیشتر آشنا شویم.

مطالعه و تفکر را باید آنقدر ادامه دهیم تا شناخت و درک ما از حقایق موجود به جایی برسد که از عمق وجود، رابطه مناسب با این حقایق را کشف کنیم بطوریکه در این مورد ابهام و پرسشی باقی نماند.

فکر میکنم اگر انسان به آنجا برسد که یک درک مهم برایش کاملا بدیهی شود و آن اینست که "اندازه دنیای هر کس را مقدار فهم و درک او از دنیا تعیین میکند" مطالعه و تفکر او به حد تکامل رسیده است. معنی این جمله اینست که هر اندازه فهم ودرک ما از حقایق موجود در عالم بیشتر شود،در حقیقت دنیای شخصی ما بزرگتر شده است.

بزرگتر شدن دنیای ما این فایده را دارد که موجودات بیشتری در آن جای میگیرند و این موجودات چون باور پیدا میکنندکه فهم ما از دنیا بیشتر از آنهاست،در نتیجه مطابق خواست ما رفتار و عمل میکنند و این موجب آرامش درونی نسبی برای ما میشود.

در حقیقت موجودات درون دنیای ما،با پذیرش برتری فهم ودرک ما نسبت به خودشان،قانع میشوند که آنچه ما میخواهیم و میگوییم از روی دانایی بالاتری است و اجراء آن به نفع همه است.

در دنیای بزرگ قبل از هر موجودی نقش خدا بزرگتر میشود و پس از آن انسانها نقش خود را با افزایش تعداد پررنگتر میکنند ودر نهایت طبیعت نیز وارد میدان میشود و در این حالت است که انسان نقش خداگونه به خود میگیرد یعنی همه به خواسته های او توجه و عمل میکنند.پر واضح است که چنین انسانی با توجه به نماینده خدا شدن،خواسته هایی بسیار منطقی،ازروی شناخت حداکثری و با در نظر گرفتن منافع همه جانبه خواهد داشت.