انسان از سه جزء جسم،روان و روح تشکیل شده است.جسم انسان،همان وجود مادی اوست که از عناصر موجود در طبیعت با شکل و فرم خاص خودش درست شده است.روان انسان تظاهر بیرونی ترکیب عناصر مادی انسان میباشد،بدین معنی که با ترکیب عناصر،صفت جدیدی که در هر کدام از عناصر تشکیل دهنده آن ترکیب،همه و یا حتی قسمتی از آن صفت وجود ندارد، بروز میکند و این صفات در مجموع روان انسان را شکل میدهد.روح انسان در حقیقت امری ناشناخته بوده و به نظر میرسد که دستورالعملی کامل و جامع از طرف خالق انسان است که در جسم و روان او به ودیعه گذاشته شده است.

انسان سالم دست کم بایستی در سه جزء فوق حداقلی از توانمندی که برای زنده ماندن مفید و دارای رفاه، لازمست، داشته باشد و علاوه براین،این توانمندی نیز باید در او باشد که بتواند با موجودات اطراف خود اعم از خدا،انسان و طبیعت یک رابطه سالم دو طرفه برقرار کند.

با این توصیفات، سلامت جسمی،روانی،روحی و اجتماعی یک امر واحد میباشد.منظور از واحد بودن اینست که ابعاد مختلف سلامت بسیار تنگاتنگ به هم وابسته بوده و به سرعت بر یکدیگر تاثیر میگذارند. فردی که سلامت جسمی خود را از دست میدهد،مطمئنا از نظر روانی،روحی و اجتماعی نیز دچار مشکل میشود و سلامت ابعاد دیگر نیز به همین ترتیب عمل خواهند کرد.

اگر بخواهیم یک فرمول کامل از نحوه عملکرد انسان ارائه بدهیم که تمام ابعاد سلامت را در بر گرفته و به او نشاط کامل برای زندگی و زنده ماندن بدهد،اینست که انسان طوری عمل نماید که ارتباطاتش با سه واقعیت بیرون از وجودش،در حداکثر حالت درست قرار بگیرد.این تلاش باعث میشود که فرد، جسم،روان و روح خود را در حالت طبیعی نگهداشته و در نتیجه سلامت اجتماعی خود را نیز تامین نماید،تامین سلامت اجتماعی تاثیر مثبت بر سلامت جسم،روان و روح گذاشته و این دور مثبت،کیفیت سلامت او را روزبه روز ارتقاء خواهد داد.در جهت عکس نیز دور منفی ایجاد میشود و فرد در ابعاد چهارگانه سلامت دچار مشکل خواهد شد.

نتیجه اینکه سلامت انسان،در گرو سالم بودن ارتباط او با محیط قابل رؤیت و غیر قابل رؤیت پیرامون او و سالم بودن این ارتباطات در گرو سلامت انسان است.انسان میتواند با مطالعه و تفکر این رابطه دو سویه را به نفع دور مثبت تقویت نماید وسلامت خود را ارتقاء دهد و یا با بی تدبیری و عدم مطالعه،دور منفی ایجاد نماید و سلامت خود را به تدریج از دست بدهد.