در سال 1394 علیرغم بضاعت علمی کمی که دارم باز هم موفق شدم که 23 مطلب مهم را مورد توجه قرار دهم که اکثر آن ها در مورد آموزش و سلامت انسان می باشد. در مطلب طغیان انسان، نوشتم که انسانی که آموزش و سلامت خوبی ندارد به طبیعت بی احترامی می کند و درنتیجه طبیعت را برعلیه خود می شوراند و به غلط اسم آن را طغیان طبیعت می گذارد، همین انسان با جاده سازی بی حد و حصر و استفاده بی منطق و زیاد از این جاده ها هم باعث تخریب طبیعت می شود و هم با تصادفات زیاد شادی خود را از بین می برد و راه حل را لزوم تخریب جاده های غیرضروری ذکر کردم، در مطالب خرافات مانع اصلی رشد و انواع خرافات اشاره کردم که خرافه گرائی از جامعه بدون آموزش و سلامت، رخت بر نمی بندد، شهروندان اینگونه جوامع، نمایشگاه کتاب را به پیک نیک تبدیل می کنند و حتی به منظور حفظ طبیعت به تخریب آن می پردازند که در مطلب تخریب با هدف احیا به این موضوع پرداختم. در دو مطلب جالب ثابت کردم که عامل آرامش ده کشور آرام دنیا، اهمیت دادن به آموزش و سلامت شهروندان و عامل ناآرامی ده کشور ناآرام دنیا عدم اهمیت برای آموزش و سلامت شهروندان بوده است. در مطالب متعدد به زباله سازی به عنوان یک عامل خطرناک توجه دادم و راه حل را فقط تاکید بر عدم تولید زباله منحصر نمودم و نوشتم که در غیر اینصورت دفن انسان در زباله ها دور از تصور نیست و به یکی از بدترین و خطرناک ترین زباله ها یعنی ته سیگار اشاره کردم که باید برای کنترل آن جریمه ته سیگار بسیار زیاد وضع شود. در مطالب فوق تاکید کردم که همه این موارد باعث کم شدن طول و عرض عمر می شود. بازهم برای تاکید بر سلامت به موضوع سکته در جوانی پرداختم و عوامل ریشه ای شاد بودن را در مطلب زنده باد شادی مورد توجه قرار دادم. به سه عامل خرافه گرائی، درآمد بادآورده و تاریخ پرحادثه که یک عارضه مهم آن ایجاد بحران شایستگی و در نتیجه باعث چاپلوس پروری و عدم توجه به شایسته سالاری می شود و این به نوبه خود جلوی رشد جامعه را می گیرد، اشاره کردم و در مطلب عصبانی، عجول و بی عرضه آن سه عامل را به تولید مردمی با سه خصوصیت فوق ربط دادم. بازهم با تکیه بر احترام به طبیعت، بی احترامی به آن و تغییرات بی منطق در آن را در مطلب هنر خود بیمارسازی توضیح دادم و در مطالب متعدد از جمله رعایت اخلاق پزشکی و نتیجه درمان محوری، تغییر باور درمانی به باور حفظ سلامت در جامعه پزشکی را عامل اصلی اصلاح دانستم. نتیجه استفاده بی رویه از خودرو را به وضوح در مطلبی با همین عنوان تشریح کردم، درمان پدیده کارتن خوابی را افزایش کار مفید شهروندان دانستم، برای اینکه در جامعه، احترام به جان انسان مورد توجه باشد، نوشتم که همه چیز باید ارزش خود را داشته باشد تا ارزش جان انسان در بالاترین رتبه قرار بگیرد تا به آن احترام شایسته گذاشته شود و در آخرین مطلب تحت عنوان پیاده راه خوب، پیاده راه بد، باز به احترام به طبیعت تذکر دادم و ساخت پیاده راه در خارج شهر و عدم ساخت آن در مراکز شهر را یکی از این بی احترامی ها دانستم.

خلاصه اینکه من در حد توان ضعیف خود گفتم و نوشتم و فکر می کنم که مسیر درستی را طی می کنم، اگر اینطور نیست با گذاشتن نظر مرا راهنمائی کنید.